به گزارش وبدا، ۱۹ شهریور، روز جهانی پیشگیری از خودکشی، فرصتی است برای بازکردن گفت‌وگو درباره موضوعی که اغلب پنهان می‌ماند. ممکن است شما کسی را بشناسید، همکار، دوست یا عضوی از خانواده که قبلاً اقدام به خودکشی کرده یا عزیزش را از دست داده است.
خودکشی را گاهی «اپیدمی مخفی» می‌نامند؛ حالا زمان آن است که آن را از زیر سایه ناآگاهی خارج کنیم و درد و نیاز پشت این رفتار را ببینیم.
تحقیقات نشان می‌دهد که بیشتر افرادی که دست به خودکشی می‌زنند دنبال مردن نیستند؛ آن‌ها می‌خواهند از درد، مشکل یا موقعیتی طاقت‌فرسا فرار کنند. اغلب قبل از اقدام، علائمی دیده می‌شود: احساس ناامیدی، خشم شدید، درگیر شدن در رفتارهای پرخطر، احساس «راه فرار نیست»، افزایش مصرف الکل یا مواد، کناره‌گیری از جمع، بی‌خوابی یا خواب مفرط، و تغییرات شدید خلقی. شناخت این نشانه‌ها می‌تواند به پیشگیری کمک کند.
اگر نگران هستید که کسی در اطراف‌تان فکر خودکشی می‌کند، مهم‌ترین کار این است که از او بپرسید، پرسیدن مستقیم درباره افکار خودکشی باعث القای آن نمی‌شود، بلکه مغفول‌ماندن را کاهش می‌دهد و به فرد اجازه می‌دهد احساساتش را مطرح کند. وقتی فردی با شما درباره افکار خودکشی صحبت می‌کند، رفتار و حرف‌های شما می‌تواند بسیار مؤثر باشد:
از او بخواهید حرف بزند و با دقت گوش دهید.
نشان دهید آنچه می‌گوید برای‌تان مهم است و او را باور کنید؛ ادعاهایش را جدی بگیرید.
حمایت، توجه و همدلی‌تان را ابراز کنید و اطمینان دهید که در کنارش هستید.
پیام‌های امیدوارانه منتقل کنید؛ امید می‌تواند بار بزرگی را سبک‌تر کند.
لازم نیست فوراً راه‌حل بدهید یا نسخه‌ی فوری پیچیده‌ای ارائه کنید. اختصاص دادن زمان و ایجاد فضایی امن برای شنیدن تجربیات و پریشانی فرد، خود قدم بزرگی در مسیر بهبودی است. یک گفت‌وگوی ساده و مهربان می‌تواند جان‌ها را نجات دهد و به فردی که در حال تقلاست، حس ارتباط و امید بدهد.
در صورت مشاهده نشانه‌های خطر یا احساس فوریت، پیگیری فوراً از طریق مراکز درمانی، خدمات بهداشت روان یا واحدهای مشاوره‌ی دانشگاه توصیه می‌شود. اگر نگران یک فرد هستید، او را تنها نگذارید و از ظرفیت‌های حمایتی خانواده، دوستان و تخصصی استفاده کنید.
تهیه‌کننده: گروه سلامت روانی، اجتماعی و اعتیاد
